Ben İZ Koçluk adına değil, Elgiz abla adına konuşacağım. Bir sene önce 11. sınıf iken, kendisi de bir koç olan annem, üniversite sınavlarına düzenli çalışmaya başlamam diye canla başla savaştı. Bu konuda kendisiyle bir hayli çekişmelerimiz oldu. Annem \”biri sana yol göstermeli!\” derken ben\”kimse bana ahkam kesemez, kendi yolumu kendim çizerimm!!!\” diye diretiyordum. Sonunda o da ben de pes ettik, ve koçluk alabileceğime dair ortak karar verdik. İlk başta biraz mırın kırın etsem, neden sürekli soruyla gidiyor bu iş diye naz yapsam da sonra işin mantığını anlayıp koçluk almaya devam ettim koca bir sene. Kafamda ne kadar sorun varsa hepsini paylaştım. Dehşet dolu bir sene geçirdiğim için aldığım koçluğun değerini daha da iyi anladım. Elgiz abla tanıdığım en sıcak kanlı, pozitif ve sabırlı insanlarından biri; ve bana şunu yap bunu yap diyen bir muallimeden ziyade bu güzel özellikleriyle kendimi \”sen kendin için hayattasın ve değerlisin yaparsın hadi koçum\” gazıyla düzene sokmamı sağlayan dünya tatlısı bir rehber oldu. Koçluktan aldıklarımın yanı sıra kendisini tanıdığım için de çok mutluyum 🙂 Her şey için teşekkürler!